Ik ben Jane de Waard. Aangenaam. Ik ben een gedreven dromer, een denker, een prater, een schrijver, een aparteling – maar geen zonderling- , een mopperkont op zijn tijd, een naïeveling, een persoon van het uitersten maar altijd even betrouwbaar, soms iets wat losgeslagen en een dramaqueen. Een kinder en dieren liefhebber, een vrouw van uitersten.

Quaevis terra patria ; heel de aarde is je vaderland. Ik reis en zie zo enorm graag! Nieuwe landen, nieuwe plekken, nieuwe mensen, nieuwe geuren. Maar ook het oude en vertrouwde kan ik enorm waarderen. Er is geen grijs in mijn hart, het is wit of zwart. Alles of niets.

Jane, een trotse Rotterdamse. De stoutse Pipi Langkous onder de Pipi Langkousen met eem groot en breekbaar hart.

Als klein meisje vond ik het altijd al heerlijk om een beetje ondeugend te zijn, de grenzen op te zoeken van wat als ‘correct’ gedrag werd beschouwd. Eén van mijn favoriete “streken” was het uitdagen van de zogenaamde ‘stoere’ jongens op het schoolplein. Met scheldwoorden, die ik natuurlijk zelf ook op het schoolplein had opgepikt, prikkelde ik hun ego’s, stond ik klaar om giechelend weg te rennen zodra ze onze kant op kwamen. Het was een soort spel voor mij, een ondeugende dans die altijd eindigde in lachbuien terwijl ik mijn weg naar veiligheid zocht.

Oude, verlaten kraakpanden trokken me aan als een magneet. De mysterieuze sfeer die deze plekken omringde, vulde me met opwinding en nieuwsgierigheid. Ik stelde me voor wie er voorheen in deze panden zou hebben gewoond, of wie er nu wellicht verscholen kon zitten. Zouden er zwervers zijn, op zoek naar een warme plek voor de nacht? Of misschien boeven, die zich verborgen hielden voor de buitenwereld?

En het avontuur stopte daar niet. Ik herinner me de keren dat we ‘belletje lellen’ speelden, een ondeugende activiteit waarbij we aan de deurbellen van de huizen in de buurt rinkelden en vervolgens snel wegliepen voordat iemand kon antwoorden. De adrenaline die door mijn lichaam stroomde terwijl ik de hoek om rende, was onbeschrijflijk.

Of de dagen dat we slootje sprongen, altijd op zoek naar de breedste sloot om te overwinnen. De opwinding en vreugde als we het haalden, en de lachbuien wanneer iemand middenin de sloot terechtkwam, zorgden voor onvergetelijke momenten. Al deze ondeugende escapades waren onderdeel van mijn jeugd en hebben bijgedragen aan mijn avontuurlijke geest die tot op de dag van vandaag voortduurt.